200daysOfSummer

DAY11

โฆษณา :

ขอโปรโมทก่อน วันพรุ่งนี้ (29-3-2557) มหาสำราญบานบุรีมีเล่นคอนเสิตที่ เซนทรัลเฟสติวัล เชียงใหม่

ตอนเย็นๆนะครับ ไปติดตามดูได้ กับดนตรีชิวๆ นะครัสนะครัส

วันนี้ซ้อมดีมากๆ หวังว่าจะเป็นไปตามที่คิดบนเวทีนะฮะ !!!!!!!!!!!!!!!

//

DAY11
“คิดได้”

วันนี้เป็นวันที่ควรจะตื่นเช้าๆไปทำภารกิจที่สถานีรถไฟ (?)
แต่ก็ล่อซะ เกือบเที่ยง ก็ โอเคฮะ T___T

หลังจากที่อัดเพลงกับไม้ ในสภาพกึ่งหลับกึ่งตื่น

ก็ได้ คุยกับเพื่อนเรื่องงานที่ทำในปิดเทอมนี้

ปรากฏว่า ตัวผมเองน่าจะกลายเป็ฯคนที่เข้าใจยากไปละ

สรุปก็คือ ตอนนี้ตัวเราต้องการพัก

แต่คนอื่นเค้าไม่พักด้วย

ก็เลยกลายเป็นว่า เราพูดให้ตัวเองดูดีไปซะงั้น

ซึ่งมันก็อาจเป็นเช่นนั้นจริงๆ

ผมตกอยู่ในสถานการณ์ที่ต้องเลือก

บ่อยมากกว่าที่หลายๆคนคิดกันนะครับ

ผมอยากเดินทางชีวิตในทางที่ตัวเองอยากทำ
และไม่อยากให้มันเดือดร้อนคนอื่นด้วย

“ซึ่ง มันเป็นไปไม่ได้ ที่จะไม่มีคนเดือดร้อน จากการกระทำของเรา ”

เราอยากได้ความรู้ พัฒนาตัวเองตอนปิดเทอม

และก็อยากจะพักบ้าง อยากจะท่องเที่ยว

แถมอยากจะทำงานและได้ตังค์อีก

มันทำพร้อมกันไม่ได้ เหรอครับ ?

นั่นเป็นคำถามที่ผมถามตัวเองมาซักพัก

ไหนใครบอกว่า มนุษย์คิดจะทำอะไรก็ทำได้ ถ้าจะทำ

ก็ตอนนี้กำลังทำทุกๆอย่างพร้อมๆกันอยู่นี่

ใช้พลังชีวิตเยอะก็จริง แต่คนมันอยากได้หลายๆอย่างพร้อมๆกัน

ใช่ ดูเหมือนผมโง่ และดู ขัดกับ บรรทัดฐานของหลายๆคน

แต่ มันผิดมากไหมที่จะทำหลายๆอย่างพร้อมๆกัน

โดยหวังให้มันสำเร็จทั้งหมด

ไม่ใช่ว่าไม่มีคนทำได้

มันก็มีคนที่ทำสำเร็จ จริงไหมครับ

ผมก็อยากเป็นคนๆนั้นบ้าง

เพราะฉะนั้น เหตุผลอะไรต่อมิอะไร ผมก็ไม่รู้ หรอกนะ

ผมอาจทำพังแม่งทุกอย่างเลยก็ได้

แถมที่ผ่านๆมา แค่กูจับงานชิ้นเดียว ก็พังอยู่แล้ว

ไหนๆก็ไหนๆ พังแม่งทุกกอย่างไปเลยละกัน

ให้มันล้มเหลวไปเลยชีวิต

บางที ชีวิตก็ต้องการคนช่วยเพื่อให้เดินไปถึงที่หมายได้เหมือนกัน

แต่ เราเองที่พูดขอคนเหล่านั้นไม่เป็น

——————————-

เรื่องราวมันก็แย่ๆนะครับวันนี้

แพลนที่วางไว้ว่าจะทำงานกับชมรมที่มหาลัย

น่าจะจบลง เพราะ มีเพื่อนในทีมมาถามว่าถ้าไม่มีทีมแล้ว

จะทำอะไรในปิดเทอมนี้

ผมวาดฝันไว้กับที่นี่เยอะมาก

อยากเรียนรู้หลายๆสิ่ง จากคนที่รู้

แต่สิ่งที่ผมสัมผัสได้ก็คือ การกับมานั่ง Research งานเองรัวๆ
ซึ่งผม โง่

และฉลาดไม่พอที่จะเรียนรู้ด้วยตัวเองในระดับนั้น

สุดท้ายก็ยังพยายามที่จะลอง

แต่ก็เหมือนพระเจ้าก็รู้อยู่แล้ว

ว่ามันจะไม่สำเร็จ

ผมก็ยังอยากจะทำอยู่ดี

ไม่ว่าทีมจะอยู่หรือไม่อยู่

ไม่ว่าผมจะหาคนปรึกษาได้ไม่ได้

ผมก็จะทำ

เงินของผม ผมจะไปขนยาบ้า หรือจะไปทำงานอะไรก็ตาม

จะไปขอยืมญาติหรือ หลอกเอาจากเพื่อน

ผมก็จะหามา

ความฝันมันต้องไขว่คว้าไม่ใช่เหรอครับ ?

สิ่งที่อยากจะทำตรงนั้น ผมขอไม่พูดละกันครับ

แต่จะบอกว่าผมโคตรคาดหวัง

และเสียใจเหี้ยๆอยู่ 5555555555

ที่ทำไมตัวเองไม่ฉลาดพอที่จะเข้าใจสิ่งที่คนรุ่นก่อนหน้าทำไว้

ที่จะเข้าใจว่าหลักการทำงานมันเป็นยังไง

ที่จะไม่งงกับทุกๆอย่างที่เกิดขึ้น

ท้ายๆของวัน ผมก็ได้มีโอกาสไปเดินโรงเรียน ทั้ง มงฟอร์ตประถม และ มัธยม

ก็พบว่าตัวเองแก่มากๆแล้วจริงๆ 55555555555555

ทุกอย่างเปลี่ยนไปหมดเลย ทั้งตึก

การเข้าแถว รอรับมือถือตอนเย็น รวมทั้ง สถานที่

ที่เมื่อก่อนดูใหญ่มากมายเหลือเกิน ตอนนี้กลับดูเล็กมาก

เนินที่เคยเห็นตอนเด็ก ที่ต้องปีน  ตอนนี้แค่ก้าวก็ขึ้นได้ละ

เวลาผ่านไปไว

และผมจะไม่ใช้ปิดเทอม ที่มีค่ามากๆในชีวิตผมไป อย่างไร้ค่า

ปล. ทำงานคนเดียวเปลี่ยนเหงางงบัค