200daysOfSummer #day17

(Re)Start

วันนี้เป็นที่ 17 แล้ว ผมรู้สึกราวกับว่ามันเพิ่งจะปิดเมื่อวานนี้เอง นี่เป็นเพียงแค่ 10% ของการเดินทาง อันแสนยาวนานนี้ ที่ผมยังพยายามใช้ชีวิตต่อไป ให้มีค่าในทุกๆวัน

Fictional style -2 end part

ที่ที่เดิม ….

อาทิตย์ตอนเที่ยง หรือตอนเย็นก็แทบไม่ต่างกันบนนี้

ท่ามกลางมวลหมู่เมฆที่ผ่านไปก้อนแล้วก้อนเล่า

คนๆหนึ่งกำลังนั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง นึกถึงเรื่องราวเก่าๆ ที่เคยเกิดขึ้น ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

สูงจากระดับน้ำทะเลประมาณ 20000 ฟุต  . . .

อย่างที่บอก ผมชอบบรรยากาศบนนี้

ยิ่งวันนี้นั่งหน้าประตูฉุกเฉิน

ยิ่งหน้าโยกคันโยกและโดดออกไปจริงๆ

(โดน jet engine ดูดเข้าไปทำ smoothies 5555)

เขาคนนี้เพิ่งจะสูญเสียบางสิ่งไป แบบแม้จริง ไร้ซึ่งความหวัง ที่เคยมีมาตลอดเกือบ 48 วัน บางสิ่งที่มีค่ามากมาย

เกินกว่าจะประเมินค่า …

พร่ำเพ้อ กับสิ่งที่ไม่มีวันกลับมา

” แม้ว่าจะอยากกลับไปแค่ไหน “ ก็ไม่มีโอกาสอีกแล้ว

เวลาเท่านั้นที่จะช่วยเยียวยา

เป็นคำที่ผมไม่ชอบเลย กับการต้องรออะไรบางอย่าง ที่ ไม่รู้ว่าจะได้พบอีกไหม

เป็นเพราะเราเลือกสิ่งที่ผิดไป เราเลือกที่จะเดินไปข้างหน้า โดยไม่สนใจคนรอบข้าง โดยฝันว่าปลายทางจะสวยงามซักเท่าไร แต่สุดท้าย

เรื่องราวที่มีค่าที่สุด มันเกิดขึ้นระหว่างทางนั้น และมันจะดีที่สุด ถ้าเราและเพื่อนร่วมทาง , คนที่จะเดินไปด้วยกันในอีกหลายๆที่ ไปถึงจุดหมายด้วยกัน

ผมกลับเลือกทิ้งสิ่งเหล่านั้น

โดยเลือกแค่ปลายทางที่คิดว่าจะสวยงาม

และผมจะไม่มีวันได้กลับมา

ผมเหมือนคนที่คิดจะปีนภูเขาด้วยตัวเองคนเดียว ระหว่างทางผมไม่สนใจอะไร นอกจากจะขึ้นไปให้สุด

แต่พอขึ้นไปจนพ้นแล้ว ขึ้นไปยืนจุดนั้นแล้ว

ก็ได้แต่ถามหา ความหมายของการทำสิ่งต่างๆ เราขึ้นมาทำไม ขึ้นมาดูวิว โอเค มันสวย แล้วมันก็ลืมไป

แตกต่างกับการที่จะทุ่มเท พาใครซักคนมาจุดๆนี้พร้อมๆกัน มาดูความสำเร็จ หรือเรื่องราวดีๆในชีวิต พร้อมๆกัน

มันเคว้งคว้าง มากๆ

ขอบคุณที่ทำให้ผมกลับมาเป็นผมคนเดิม คนที่ไม่เคยจะเข้าใจชีวิตของตัวเอง แม้กระทั่งการกระทำบางอย่าง คนที่ทำตัวเหงาๆไปวันๆ

……. ผมล้มหน้าเส้นชัยอีกแล้วละมั้ง ก็แค่เป็นคนที่อยากกลับไป แค่นั้นเอง