200daysofSummer

day18

“สิ่งที่เชื่อมันผิด”.
มุมมองชีวิตผิดๆของผม
” อยากให้อ่านกันนะครับ ”

นั่งพิมพ์ริมแม่น้ำเจ้าพระยา ท่ามกลางฝนโปรยอ่อนๆแบบไม่สนใจไอแพดจะช้อตส้นตีนใดๆทั้งสิ้น

ผมเคยได้ยิน (หรือเคยถูกสอนมามั้ง)

ว่า เวลาทำอะไร
แล้วอยากรู้จักคุณค่าของมัน

ให้ลองปล่อยมันออกไป

แล้วมาดูว่า เราเสียใจแค่ไหน
เราฟูมฟาย ขนาดไหน
ที่เสียสิ่งต่างๆ หรือใครซักคน ไป
แล้วหาทางแก้ไขสิ่งแย่ๆที่อาจเกิดขึ้นต่อไป
ผมเอามันมาใช้ในชีวิต…..

นาฬิกาเรือนหรูๆฟังกชั่นเยอะๆ
การ์ดจอเเรงๆเอามาเล่นเกม ผมก็ฟูมฟายกับตัวเองนะ
สุดท้ายก็ได้ข้อสรุปดีๆ ว่า ถ้ามีมันแล้วต้องรักษา ไม่ไป เร่งมันจนพัง หรือ ทำให้มันระเบิดเอง
ผมเลยไม่เปลี่ยนมันมาตั้งแต่ ป.4 (ถึงเล่นเกมใหม่ๆไม่ได้ไง)
อยากได้ไอโฟน มาดูสิอยากได้ขนาดไหน เอาไปเพื่ออะไร อ่านคู่มือสิ

เรื่องงาน เรื่องกิจกรรม ก็ทำให้ได้รู้ว่าเราอยากไปยืนจุดๆนั้นมากมายขนาดไหน

ดูสิ ว่าไม่ทำบ้านรับน้องแล้วอยากกลับไปทำขนาดไหน
โดดงานชมรมมาแล้วดูสิว่าอยากกลับไปไหม ?
ลาออกจากวง แล้วมาดูสิ ว่าอยากทำเพลงขนาดไหนละ

(ฝนหยุดแล้ว:))

ความ “คิดถึง” มันมีพลังในการทำให้คนเริ่มทำอะไรใหญ่ๆได้
พูดแบบวิชาการหย่อยๆ มันก็
เหมือนกับ แรง ที่ทำให้เกิด a มหาศาล ตอนออกตัว ทำให้สิ่งใหญ่ๆที่ดูเกินตัว มาออกเดินทางได้

ที่เหลือก็คงเป็นสิ่งที่เรียกว่า “ความรัก” ที่จะคอยประคองมันต่อไป
มันอาจไม่แรงและแปบเดียว เท่ากับตอนออกตัว
แต่รับประกันได้ว่า มันจะอยู่ไปยาวนานเลยทีเดียวล่ะ 🙂

ซึ่ง ในตอนเด็กๆนั้น
มันทำให้ผมรู้จักคุณค่าของสิ่งๆนึงได้ชัดเจนมากๆ

ผมจะไม่ยอมให้เกิดอะไรขึ้นกับมันเลย
เพราะฉะนั้นสิ่งของต่างๆ. หรือไม่ว่าจะเป็นเรื่องราวทุกๆเรื่อง
คนหลายๆคน หรือแม้กระทั่งสิ่งเล็กๆน้อยๆ

แต่กับข้อสรุป ของความรัก
วิธีการทำให้ผูกพันกับสิ่งที่ใฝ่หาวิธีนี้

มันผิด

และผมทำผิดมาตลอด

ยิ่งอยากแน่ใจจากอะไรมากเท่าไร

ยิ่งออกห่างไปไกลเท่านั้น มองจากไกลๆเพื่อตัดสินใจ
ซึ่งตอนแรกมันก็ทำให้เรารู้ตัวว่า เรามีโอกาสพลาดยังไงบ้าง

เราชอบใครคนอื่นอยู่ไหม มันก็ทำให้รู้ตัวว่า เห้ยเกือบละ แต่ก็ไม่ใช่ โอเค รอดตัว
กุคงไม่นอกใจหรือเกินไปกับคนๆนี้หรอกมั้ง ?

สิ่งที่ได้รับจากบทเรียน
” ไม่มีใครจะรอมึงกลับมาได้หรอกนะ ”

ต่อให้มึงจะเป็นพระเอก บินกลับไปกลับมา ไปทำตัวให้ชัดเจนขนาดไหน

ไม่มีใครรอมึงหรอก

ถ้ามึงไม่บอกตั้งแต่แรก
แถม มึงกลับไปบอกให้เขาออกไปไกลๆอีก

มันผิด และทำร้ายจิตใจ

ถ้าไม่ใช่นิยายน้ำเน่า
ก็คงเป็นอะไรที่เพ้อเจ้อมากๆ

ผมผิดไปแล้วจริงๆ แต่จะให้พูดขอโทษ ต่อหน้า หรือจะพิมอีกกี่ ร้อย entry ยังไงก็เปลี่ยนใจคนไม่ได้

เวลาเท่านั้น ที่จะตัดสินอะไรหลายๆอย่าง

นานๆไป วันนึงผมอาจลืมว่าผมทำอะไรลงไปเยอะแยะ

ผมให้คำตอบไม่ได้หรอก ว่าจะยืนระยะได้นานขนาดไหน

นานๆไป ผมอาจเจอใครที่เข้ามา
หรือ. ต่อจากนี้

ผมอาจไม่มีใครแล้วก็เป็นไปได้

แต่ ตอนนี้ มันยังยืนได้อยู่ …

แล้วแต่ละคนล่ะครับ มีมุมมองยังไงมั่ง
จะแนะนำหรือซ้ำเติม (5555) ก็ได้นะ feel free to comment