200daysofsummer

day8

-fictional style

ณ ตอนนี้ผมกำลังอยู่ที่ความสูง 25,000 ฟุตจากระดับน้ำทะเล
ภายใต้ท้องฟ้าสีน้ำเงินคราม และพื้นเมฆที่กว้างออกไปสุดลูกหูลูกตา

นกเหล็กลำนี้กำลังมุ่่งสู่เป้าหมายของมันอย่างแข็งขัน

25570325-182538.jpg

ผมมองออกไปนอกหน้าต่าง
รู้สึกฉงนในใจว่า

ไม่ว่าตรงนั้นจะเป็นยังไง

25570325-223606.jpg

” เรายังอยู่ใต้ฟ้าเดียวกันอยู่ใช่ไหม ? ”
คำพูดที่เผลอหลุดปากพูดออกไป คงทำให้ คนที่นั่งข้างๆกันตื่น
ผมหันไปดูข้างๆ ไอ้คนที่คิดว่าจะตื่น ดันตื่นอยู่แล้ว
” บ่นอะไรของนายเนี้ย ” เสียงบ่นจากคนข้างๆ

เครื่องบินตกหลุมอากาศ

และผมก็ตื่นขึ้นจากความฝัน

อันที่จริง คนที่นั่งข้างๆไม่มีหรอก

มันเป็นเพียง. ที่นั่งเปล่าๆ
ที่เราคิดเองว่ามีคนนั่งอยู่ตรงนั้น ?
…….

ความเงียบ

มันเงียบมากๆ สงบ และรู้สึกดี แถมมองออกไปได้ไกลมากๆ

คงจะเป็นที่ ที่ผมรู้สึกว่า ไอเดียหลายๆอย่างแม่งเเล่นเหี้ยๆ

ถ้าเอาข้อสอบมาทำบนนี้ได้ก็คงจะดี

เลิกนอกเรื่องดีกว่า

25570325-225112.jpg

ทุกคนมีความฝันในวัยเด็กฮะ

ผมเองก็มี

ผมอยากเป็นนักบินนะ ตอนเด็กโคตรคลั่งเลย
ตอนเวลาได้ขึ้นเครื่องบิน โดยส่วนตัวผมรู้สึกดีมากๆที่มนุษย์คนนึง
สามารถควบคุมสิ่งๆหนึ่งที่ใหญ่กว่าตัวเองมหาศาลได้
แถม จะไปที่ไหนก็ได้ตามใจตัวเอง

ตามใจตัวเอง … นี่เราปรารถนาความเป็นอิสระตั้งแต่ตอนยังเด็กเลยเหรอเนี้ย
แต่ไงๆก็เหอะครับ ผมเป็นคนที่เล่นเกมส์คอมพิวเตอร์เยอะมากๆแต่เด็ก
สายตาผมเลยสอบนักบินไม่ได้

ความฝันเลยเปลี่ยนไป
ภายใต้ การถอดใจ และ การมองว่ามันเป็นไปไม่ได้

ผมถอนหายใจ
และมองลงไปเบื้องล่าง

วิวเมืองเล็กๆ ท่ามกลางหุบเขาไกลๆ ยังคงพอมองเห็นได้อยู่

ผมเอนตัวลงไปที่เบาะด้วยความง่วงที่สะสมจากการเล่นเกมส์และจัดกระเป๋าเมื่อคืน
ถาโถม
แต่ก็พยายามไม่หลับตา เพราะอยากเก็บช่วงเวลานี้ไว้ให้นานที่สุด

ถ้าเป็นไปได้
ผมอยากอยู่คนเดียวบนนี้ตลอดไปซะจริงๆแล้ว

ทุกคนอยากโบยบินไปกับสิ่งที่ตัวเองชอบ
สิ่งที่ชอบนั้นก็มีมาจากหลายๆอย่าง
ชอบด้วยหัวใจและพร้อมจะทำมันจริงๆ …(ก็เข้าใจยากอยู่ดีปะ)
ชอบเพราะ ทำแล้วมันมีคนยอมรับเยอะดี ทำให้เราดูดี
ชอบเพราะ เราอยากทำ เราไม่สนใจใคร
ชอบเพราะ มันจำเป็นต้องชอบ ?
ชอบเพราะ เราถนัด เราทำได้ แต่ไม่ได้มีใจให้มัน ?

มันเลยทำให้เราไม่รู้สักที ว่า เราควรจะทำอะไร
ควรจะไปทางไหน

สิ่งที่หลายๆคนยังไม่เจอ (รวมทั้งตัวผมด้วย)
นี่แหละ จะเป็นตัวกำหนดว่า ชีวิตเราจะเหลวแหลกขนาดไหน
หาเจอไว ได้โอกาสดี ก็รอดไป ถ้าเป็นอย่างอื่น ก็ต้องสู้เอา

กลับบ้านคราวนี้ ไม่มีจุดมุ่งหมายอะไรเลย
ปกติจะต้องไปเคลียรงาน ไปทริป หรืออะไรต่อมิอะไร

ผมเคยบ่นเรื่องทำนองนี้ไปแล้วใน blog entry เก่าๆ

พิมพ์ถึงบรรทัดนี้แล้ว พี่แอร์โฮสเตจหน้าตาจิ้มลิ้ม ก็เอาข้าวมาเสริฟ

25570325-223747.jpg

Bangkok airways นี่ก็ยังหรูเหมือนเดิมแหะ
ขอให้เป็นแบบนี้ต่อไป

ในที่สุดผมก็อยากหลับละ

บาย คร่อกกก

ณ ความสูง 25,000 ฟุต จากท้องฟ้าที่แสนไกล

แผลในใจ มันยังคงหายได้ หากใช้เวลา
แต่ถ้าเป็นแผล ที่เราทำมันขึ้นมาเอง ด้วยมือเรา
คงต้องใช้มากกว่านั้น ….